Post «pro forma»

Ewangelia z dn.17.01.2022.

Mk 2, 18–22.

Uczniowie Jana i faryzeusze mieli właśnie post. Przyszli więc do Niego i pytali: „Dlaczego uczniowie Jana i uczniowie faryzeuszów poszczą, a Twoi uczniowie nie poszczą?”

Jezus im odpowiedział: «Czy goście weselni mogą pościć, dopóki pan młody jest z nimi? Nie mogą pościć, jak długo mają pośród siebie pana młodego.

Lecz przyjdzie czas, kiedy zabiorą im pana młodego, a wtedy, w ów dzień, będą pościć.

Nikt nie przyszywa łaty z surowego sukna do starego ubrania. W przeciwnym razie nowa łata obrywa jeszcze część ze starego ubrania i gorsze staje się przedarcie.

Nikt też młodego wina nie wlewa do starych bukłaków. W przeciwnym razie wino rozerwie bukłaki. Wino się wylewa i bukłaki przepadną. Raczej młode wino należy wlewać do nowych bukłaków».

Przeważnie jesteśmy przyzwyczajeni do wygodnego życia i tego wszystkiego co pozwala nam czuć się ogólnie całkiem dobrze...

Skoro tak "racjonalnie" zagospodarowaliśmy nasze życie i nie mamy zamiaru tego zmieniać—to jak do naszego "bunkra" ma dotrzeć Dobra Nowina!? To wszystko z czym przychodzi do nas Jezus—musi spowodować spore zamieszanie, zmieni nam plany i zrobi "bałagan" w naszym sterylnym, poukładanym życiu...Wprowadzi Boski pierwiastek do wszystkich naszych "rytuałów" i spraw do załatwienia.

Ewangelia niesie z sobą niesamowitą energię... To nie jest coś "do zaliczenia", jak np egzamin w szkole, czy sesja na studiach–po czym mamy "święty" spokój do końca życia. Jest jak młode wino, które nieustannie "buzuje" w nas i "rozsadza" stare, zbutwiałe bukłaki naszego dotychczasowego życia... Może nawet doprowadzić do "katastrofy"—jeśli nie odstawimy na bok naszych starych schematów myślowych...

Często zdarza się, iż mamy dylemat: jak być dobrym chrześcijaninem, powołanym do życia wiecznego z Bogiem—a jednocześnie być "dobrym człowiekiem"z tego śwata.

Niejednokrotnie te dwie drogi zachodzą na siebie i mylą nam trop–podobnie jak z młodym winem, które powoduje coraz większe rozdarcie w starym bukłaku i rozlewa się. Taki człowiek może nie wytrzymać życia "w rozkroku" i zdarza się, że wraca do swojego starego "ciepełka", jeszcze bardziej oddalając się od Jezusa i Dobrej Nowiny...

Ratunkiem jest całkowite i bezwarunkowe poddanie się woli Bożej, nie ludzkiej. Przypowieść ma nam uzmysłowić, że stara "dobra" droga już się skończyła i teraz prowadzić nas będzie Ten, który burzy wszelkie schematy... Posty nie są złe–ale jeśli podejmujemy je"dla zasady", bo tak trzeba i takie jest "prawo" wynikające z tradycji i ustalone przez "uczonych w piśmie"–to stajemy się niewolnikami zwyczajów i w ten sposób w żaden sposób nie zbliżamy się do Boga.

Podobnie jest z modlitwą. Różaniec, Koronka i inne formy zwracania się do Boga są oczywiście miłe naszemu Panu i mogą mieć zbawienny wpływ na naszą(i nie tylko) teraźniejszość oraz przyszłość—jednak nic nie zastąpi bezpośredniej, otwartej rozmowy i doświadczenia żywego Boga. On czeka na nasze otwarcie, pragnie zaufania i okazuje nam Swoje Kochające Serce. Pan Bóg nie cierpi na depresję, ale–tak jak Chrystus na krzyżu–bywa samotny, kiedy odwracamy się od Niego i zanurzamy w objęcia tego materialnego świata.

A my—czy nie patrzymy na wiarę przez pryzmat tradycji?

Jeżeli nasza wiara opiera się wyłącznie na tym, że nasi przodkowie też wierzyli i tak zostaliśmy wychowani–to znaczy, iż nie rozumiemy, że Pan Bóg pragnie bliskości... Jesteśmy Kościołem–oblubienicą Chrystusa–który kocha nas takimi jakimi jesteśmy i nie oczekuje "nadzwyczajnych" aktów oddania Mu się—tylko wierności, bliskości i przede wszystkim miłości, czyli naszej autentyczności Jego uczniów.

W dzisiejszej Ewangelii Jezus nawiązuje do swojego "Mesjaństwa". Odnosi się to nie tylko do uczniów Chrystusa. My wszyscy jesteśmy kimś więcej niż "gośćmi weselnymi"...Tak jak apostołowie musieli(na jakiś czas) rozstać się ze swoim Panem, bo zmierzał na Golgotę—tak my–jako oblubienica Pana Młodego–oczekujemy Jego powtórnego przyjścia w chwale na końcu czasów... Ale to nie oznacza, iż mamy "tylko" pościć i modlić się. Już teraz powinniśmy się radować, bo jesteśmy członkami(ciałem) Kościoła, którego Zbawiciel jest głową.

Ta wspólnota oblubieńcza między Bogiem a Jego ludem znalazła swoje potwierdzenie i wypełnienie w Chrystusie w Nowym Przymierzu.  Jezus zapewnia nas, że–jako Oblubieniec–jest z nami wszystkimi, którzy jesteśmy Jego oblubienicą, czyli Kościołem. Chrystus– jako Oblubieniec–tak umiłował nas(Kościół), że wydał samego siebie za swą oblubienicę—abyśmy się stali Kościołem chwalebnym. Tak jak nasze ciało po wskrzeszeniu–ma stać się ciałem świętym i nieskalanym(por. Ef 5, 25–27)...

Człowiek został stworzony na podobieństwo Boże–kiedy Adam pojawił się na świecie, natomiast prawdziwym obrazem Pana Boga zaczęliśmy się stawać wraz z przyjściem na świat Chrystusa, który utworzył Kościół Święty i jako Bóg zawarł z nami Nowe Przymierze. Dlatego powinniśmy "porzucić starego człowieka"(J 3, 3).

Jeżeli chcemy iść za Jezusem—musimy zrezygnować ze swojego "starego" życia.