Głośmy Królestwo Niebieskie(nie ziemskie)!

Ewangelia z dn.08.07.2021.

Mt 10, 7–15.

Jezus powiedział do swoich apostołów: «Idźcie i głoście: Bliskie już jest królestwo niebieskie!

Uzdrawiajcie chorych, wskrzeszajcie umarłych, oczyszczajcie trędowatych, wypędzajcie złe duchy. Darmo otrzymaliście, darmo dawajcie.

Nie zdobywajcie złota ani srebra, ani miedzi do swych trzosów.

Nie bierzcie w drogę torby ani dwóch sukien, ani sandałów, ani laski. Wart jest bowiem robotnik swej strawy.

A gdy przyjdziecie do jakiegoś miasta albo wsi, wywiedzcie się, kto tam jest godny, i u niego zatrzymajcie się, dopóki nie wyjdziecie.

Wchodząc do domu, przywitajcie go pozdrowieniem.

Jeśli dom na to zasługuje, niech zstąpi na niego pokój wasz; jeśli zaś nie zasługuje, niech pokój wasz powróci do was.

A jeśliby was gdzieś nie chciano przyjąć i nie dano posłuchu słowom waszym, wychodząc z takiego domu albo miasta, strząśnijcie proch z nóg waszych.

Zaprawdę, powiadam wam: Ziemi sodomskiej i gomorejskiej lżej będzie w dzień sądu niż temu miastu!»

GODNOŚĆ GŁOSZENIA

Nie jest łatwo głosić Słowo Boże...Pada ono na różny grunt. Jest jak zasiane ziarno, które potrzebuje odpowiedniej gleby i pielęgnacji. Potrzebuje także nawadniania(żywej wiary) i dostępu promieni słonecznych(łaski Bożej) do wzrostu...Tylko ten–kto doświadczył Miłosierdzia Bożego–może(i powinien) «zarażać» innych tą błogosławioną chorobą, na którą nie ma lekarstwa(odtrutki). Przeciwnie–człowiek(grzesznik) dotknięty tą „przypadłością” powinien być okazem zdrowia duchowego. W naszym zatrutym świecie żadna szczepionka nie działa tak skutecznie jak Słowo Boże...

Kościół powstał do życia w tym celu–by szerząc Królestwo Chrystusowe po całej ziemi ku chwale Ojca za pośrednictwem Ducha Świętego–uczynić wszystkich ludzi uczestnikami zbawczego odkupienia i by przez nich skierować cały świat rzeczywiście do Chrystusa. Wszelka działalność Ciała Mistycznego zmierzająca do tego celu nazywa się apostolstwem, które Kościół sprawuje poprzez wszystkie swoje członki, jednak na różne sposoby.

Powołanie chrześcijańskie jest z natury swojej również powołaniem do apostolstwa. Podobnie jak w organizmie żywym żaden członek nie zachowuje się całkiem biernie, ale–uczestnicząc w życiu ciała–bierze równocześnie udział w jego działaniu, tak i w ciele Chrystusa–którym jest Kościół–całe ciało "według zakresu działania właściwego każdemu członkowi przyczynia sobie wzrostu" (Ef 4, 1–16). Co więcej–tak wielka jest w tym ciele więź i zespolenie członków–iż członka, który nie przyczynia się według swej miary do wzrostu ciała, należy uważać za niepożytecznego tak dla siebie, jak i dla Kościoła[por. Ef 4, 1–16].

Istnieje w Kościele różnorodność posługiwania, ale jedność posłannictwa. Apostołom i ich następcom powierzył Chrystus urząd nauczania, uświęcania i rządzenia w Jego imieniu i Jego mocą. Jednak i ludzie świeccy–stawszy się uczestnikami funkcji kapłańskiej, prorockiej i królewskiej Chrystusa–mają swój udział w posłannictwie całego Ludu Bożego w Kościele i na świecie. I rzeczywiście sprawują oni apostolstwo przez swą pracę zmierzającą do szerzenia Ewangelii oraz uświęcania ludzi i do przepajania duchem ewangelicznym oraz doskonalenia porządku spraw doczesnych...Wysiłek w tej dziedzinie daje jawnie świadectwo o Chrystusie i służy zbawieniu ludzi. Ponieważ zaś właściwością stanu ludzi świeckich jest życie wśród świata i spraw doczesnych—dlatego wzywa ich Bóg, by ożywieni duchem chrześcijańskim, sprawowali niczym zaczyn swoje apostolstwo w świecie.

A ja—w jaki sposób przyczyniam się do rozkwitu Królestwa Bożego już tu na ziemi? Czy pozwalam wzrastać Kościołowi na tym świecie—jednocześnie kierując swą duszę ku Odkupicielowi i trwając w Nim jak winna latorośl? Czy może żyję w odosobnieniu od Chrystusa, licząc na własne siły i tzw "rozwój osobisty" wg porad specjalistów i niezgodnie z Jego nauką.

Nie wstydźmy się przynależności do Zbawiciela i odważnie głośmy Jego Ewangelię—wszędzie tam, gdzie On nas skieruje! Nade wszystko jednak całym swoim życiem—zaświadczajmy o Jego obecności już tutaj, w doczesności🈂️